माझाही अनुभव...

on रविवार, नोव्हेंबर ०२, २००८

बरोब्बर १ वर्षा पूर्वी मला आफ्रिकेला जायचा योग आला. तशी ती माझी आफ्रिकेची पहिलीच ट्रिप असल्याने मी एकदम खुशीत होतो. नैरोबीला राहणार होतो ३ च दिवस पण एक पक्कं ठरवलं होतं काहिही झालं तरी तिथलं झू बघाच्चं म्हणजे बघाच्चंच. काम खरं म्हणजे २ च दिवसाचं होतं आणि तिसरा दिवस विमानची वेळ सोयीची नव्हती म्हणून पदरात पडला होता. म्हणजे सगळं व्यवस्थित जुळून येत होतं.
गेल्या गेल्या पहिलं काम काय केलं असेल तर कंपनीच्या ड्रायव्हरला मस्का मारायला सुरुवात केली. नाहीतर आम्हाला टॅक्सी भाड्याने (टारू वाला भाड्या नाही :) ) घेऊन झू वगैरे बघायला जावे लागले असते. ते काही परवडले नसते. आमचा ड्रायव्हर, जॅक त्याचे नाव, म्हणजे एकदम जेंटल जायंट (६ फूट ६ इंच उंची आणि वजन १०० कि. च्या खाली गॅरंटीड नसणार, एक्स केन्यन आर्मी बॉक्सिंग चँप). त्याच्या साठी दुबई ड्यूटी फ्री मधून 'खाऊ' (खरं म्हणजे 'पिऊ') नेलंच होतं. मग काय, प्रोग्राम ठरला आमचा.
ठरल्या प्रमाणे आम्ही तिघं जणं जॅक बरोबर झू मधे गेलो. नैरोबीचे झू खूपच मोठे आहे. तिथे सगळे वन्यप्राणी वेगवेगळ्या ठिकाणी मोकळे सोडले आहेत. पिंजरे वगैरे काही नाहित. आपणही मोकळेच असतो. पिंजरेवाल्या गाडीत नाही. फक्त प्राण्यांच्या आणि आपल्या मधे खूप मोठे खोल खंदक खणलेले असतात आणि त्या खंदकात तारा वगैरे टाकून जाळ्या केलेल्या असतात ज्या मुळे ते प्राणी आपल्या जवळ येऊ शकत नाहीत. तर, आम्ही फिरत फिरत, एका ठिकाणी एक चित्त्याची मादी आणि तिची २ पिल्लं ठेवली होती तिथे आलो. आम्ही अगदी कुतूहलाने शोधत असताना, अचानक तिथला केअरटेकर आला आणि म्हणाला, 'डु यू वाँट टू मीट देम? टच देमच?' ... आम्ही तिघंही तो प्रश्न आमच्या मेंदूंपर्यंत पोचायच्या आधी 'यस्स्स' म्हणून बसलो. मग आम्हाला कळलं की आपण काय बोललो आणि त्याचे परिणाम काय होऊ शकतात. पण आता माघार कसली? जॅक पण होताच समोर, तो आमची गंमत बघत होता. मग विचार केला 'दे धडक, बेधडक'. जो होयेंगा वो देखा जायेंगा. आणि त्या केअरटेकरची पण काहितरी वट असेलच ना चीत्त्यांवर? मग काय घाबरायचे? 'हर हर महादेव'. तो केअरटेकर आम्हाला एका छोट्याश्या जाळीतून आत घेऊन गेला. तिथे साधारण १२ फूट बाय १२ फूट ची एक जाळीदार खोली होती. म्हणजे पिंजरा हो. त्याने आम्हाला त्या पिंजर्‍यात कोंडले आणि म्हणाला थांबा इथेच, मी आलोच चीत्त्याला घेऊन. आम्ही मस्त पैकी इकडे तिकडे बघत शिट्ट्या वगैरे वाजवत उभे होतो. २-३ मिनिटात केअरटेकर साहेब आले की खरंच त्या चीत्त्याला घेऊन. कल्पना करा १२ बाय १२ च्या बंदिस्त जागेत आम्ही ३ क्षुद्र मानव, एक 'महा'मानव, तो केअरटेकर आणि ती चीत्त्याची मादी.
तेवढ्यात माझा एक मित्र पचकलाच, 'फिडींग टाईम काय असतो हो या प्राण्यांचा?' 'होतच आला आहे आता, साहेब. खरं म्हणजे फिडींग साठीच मी आत चाललो होतो, तुम्ही दिसलात म्हणून विचारलं की येता का आत?' - केअरटेकर. खरं सांगतो मंडळी, परवा पेठकर काकांनी कुठे तरी प्रतिसादात लिहिल्या प्रमाणे काळ्जाचं पाणी पाणी होऊन ते तुंबायला लागलं होतं आणि पटकन जिथून जागा मिळेल तिथून बाहेर पडेल असं वाटायला लागलं होतं.
केअरटेकर साहेबांनी त्या बयेला एका कोपर्‍यात खाली बसवलं आणि म्हणाले, 'या एक एक करुन'. आमची थोडी ढकलाढकली झाली, तर तो केअरटेकर म्हणतो कसा 'प्लीज बी काम, अदरवाईज शी मे गेत एक्सायटेड'. मग कसाबसा धीर करुन आम्ही एक एक करुन जवळ गेलो. त्या खाली बसलेल्या चित्तीणीच्या अंगावरुन छान हात वगैरे फिरवला. काय अनुभव होता म्हणून सांगू.... मिपाच्या भाषेत... ज ह ब ह र्‍या. तिचा तो फरकोट, थोडासा मऊ, थोडासा खरखरित. आणि तो जनावरांच्या जवळ येणारा एक विशिष्ट वास.
मी हात फिरवत असताना, एकदम तीने मान उचलून माझ्याकडे रोखून बघितलं. अथांग हिरवे डोळे म्हणजे काय असते ते मला त्या दिवशी कळलं. एखादे हिंस्त्र जनावर साधारण एखाद फूटावरून तुमच्या डोळ्यात डोळे मिसळून बघतं... आहाहाहा, काय फिलींग असतं, भिती तर वाटतेच पण आपण काहितरी जबरदस्त करतो आहे असेही एक थ्रिल जाणवत होतं. मला जिम कॉर्बेटची आठवण आली. त्याने असं लिहिलं आहे की वाघ कधी कधी सावजाला संमोहित करुन त्याची शिकार करतो असं कुमाउंमधले स्थानिक लोक म्हणतात. आईच्यान् सांगतो मंडळी, खरं असणार ते. असला खोल हिरवा रंग कधीच नाही बघितला मी.
त्या दिवशी आम्ही आत जाताना ढकलल्या सारखे गेलो होतो, पण बाहेर पडायची इच्छा होत नव्हती. बाहेर आलो तेव्हा उगाचच नाचावेसे वाटत होते. बराच वेळ आम्ही चूपचाप होतो. मग एकदम फोन काढला आणि पहिला फोन माझ्या मुलीला केला. तिचा तर विश्वासच बसत नव्हता. मला माहित होतं की तिचाच काय तुमच्या पैकी पण कित्येकांचा विश्वास बसणार नाही. म्हणूनच हे व्हिडिओ शूटींग केलं आहे। :)

http://www.youtube.com/watch?v=CSuW1BTKjP0



बिपिन.