गाव... Posted by मी बिपिन. on मंगळवार, फेब्रुवारी १०, २००९

कवितेबद्दल थोडंसं

काही वर्षांपूर्वी मी एका गावात काही वर्षं राहिलो होतो. माझ्या आयुष्यातला एक अतिशय सुंदर कालखंड मी तिथे घालवला. पुढे मी ते गाव सोडलं. पण त्या आठवणी काही जाणार नाहीत. परवा अचानक तिथे परत जायचा योग आला. पण गाव जरी तेच असलं तरी मी तिथे अनोळखीच ठरलो. मधे खूप दिवस गेले होते. ओळखीचं कोणी नव्हतं. आज अचानक हे लिहावंसं वाटलं.

***

एक आहे गाव,
त्याचं असंच काहीतरी नाव.

तसं आहे ते नकाशात,
पण खरं तर ते आहे माझ्याच मनात.

पहिल्यांदा जेव्हा गाव पाहिलं होतं,
तेव्हा खूपच अनोळखी वाटलं होतं.

असं वाटलं, आपण कुठे आलो?
मूळापासून तर नाही ना तुटलो?

मग रडलो, धडपडलो,
स्वतःच स्वःला समजवत राहिलो.

मी केलं खरं गावात घर,
पण गावानेच केलं मनात घर.

कालचक्र फिरत होतं,
भराभर पुढे जात होतं,
जाताना सोनं देत होतं.

असाच एक दिवस आला,
गावातला शेर संपला.

नाइलाज होता, खूप जड गेलं,
पण गाव सोडावंच लागलं.

***

कालचक्र फिरतच होतं,
भराभर पुढे जातच होतं.

आता... मी गावात नव्हतो,
गाव मात्र तिथेच होतं....
नकाशातलं नकाशात,
मनातलं मनात.

परत गावात जायचे बेत करायचो,
आणि येणार्‍या आठवणी दाबून टाकायचो.

पण आठवणी कसल्या लबाड,
आणि खरं म्हणजे मन हे आठवणींचंच झाड.

***

परवा मात्र गंमतच झाली,
परत गावाला जायची संधी मिळाली.

मानातल्या मनात मोहरलो,
तडक गावात दाखल झालो.

सगळं कसं तस्संच होतं,
गाव होतं तस्संच होतं,
तरीही सारखं वाटत होतं
काही तरी चुकत होतं

त्याच गल्ल्या तेच रस्ते,
पाय माझे भटकत होते,
मन मात्र अडखळत होते,
काय चुकतंय शोधत होते,
पण शोधूनही काही कळतच नव्हते.

माग मात्र मी नाद सोडला,
मनाचा घोडा मोकळा सोडला,
आणि एकदम जादू झाली,
सगळी ओळख पटू लागली.

गावाने मला कुशीत घेतलं,
मलाही छान उबदार वाटलं,
काय चुकत होतं एकदम समजलं,
मीच चुकीच्या ठिकाणी गाव शोधलं.

गाव तर आहे तिथेच आहे.....
नकाशातलं नकाशात,
मनातलं मनात.

http://www.misalpav.com/node/5989

*******************************************

शनिवारी मला खोबारला जाऊन बरोब्बर १० वर्षं झाली. योगायोग असा की नेमका त्याच दिवशी अजिबात ध्यानी मनी नसताना अचानक मी परत खोबार मधे पोचलो... जवळ जवळ ६ वर्षांनी!!! खूप वेळ एकटाच पायी भटकलो. सगळ्या खुणा शोधल्या. एक दोन मित्रांना भेटलो, संध्याकाळी परतलो. नंतर दोन दिवस दुसर्‍याच ठिकाणी होतो. काल परत यायला विमानात बसलो आणि अचानक हे शब्द बाहेर यायला लागले. लिहायला काहीच नव्हतं. मग विमानात, विमान लागलं तर वापरायची एक कागदी पिशवी असते, ती घेतली आणि सगळं लिहून काढलं.

कवितेच्या तंत्राबद्दल यमक आणि जाणवणारी लय इतकं सोडलं तर बाकी काही कळत नाही मला. तेवढं मात्र जरा नीट केलं. बाकी सगळं जसं सुचलं तसंच आहे.